پذیرفتن ِ تنهایی از خود تنهایی لعنتی تر است

تنهایی بد است، لعنتی است، کثیف است، بوی گند می دهد، بوی لاشهء مرده، بوی گور، بوی انزجار می دهد. تنهایی بد است، اما از آن بدتر پذیرفتن ِ تنهایی ست. اینکه شرایط را بپذیری و با لعنتی بودنش کنار بیایی. اینکه دستت را از روی بینی ات برداری و به بوی گندش عادت کنی. اینکه فکر کنی احتمالا همین است که باید باشد و چیزی بیشتر از این یا تخیل است، یا در زندگی ات نمی گنجد… بله، پذیرفتن ِ تنهایی از خود تنهایی لعنتی تر است.

پ.ن: میرسم شرکت، می نشینم پشت میز، کامپیوتر را روشن می کنم، مشغول کارهای روزنامه می شوم، ساعت از 11:00 می گذرد، صدای موبایلم بلند می شود، پیغام دارم، باید تبلیغ باشد، دست می کنم توی کیفم، موبایل را پیدا نمی کنم، اطرافم را می گردم، موبایل را کنار پرینتر، در حالی که به شارژ است، می بینم. موبایل را بر می دارم، بله، تبلیغ است. فکر می کنم که من امروز موبایل را به شارژ نزده ام. یادم می افتد، دیروز، یک ساعت قبل از اینکه از شرکت خارج شوم، می شود حدود ساعت 13:00، موبایل را زده ام به شارژ. صفحهء موبایلم چند پیغام تبلیغاتی را نشان می دهد. تنهایی بد است، لعنتی است، کثیف است و اینطور که شواهد نشان می دهد من تنها هستم، اما… از زمانی که موبایل را به شارژ زده ام 22 ساعت می گذرد، و من تا همین لحظه نمی دانستم که موبایلم را در شرکت جا گذاشته ام. یعنی من تمام دیروز بعد از ظهر، دیروز عصر، دیشب، بعد از شب، نیمه شب، امروز صبح، نمی دانستم که موبایلم را در شرکت جا گذاشته ام. یعنی من منتظر تماس هیچ کسی نبوده ام، یعنی من انتظار تماس هیچ کسی را نداشته ام، یعنی من این تنهایی لعنتی را باور کرده ام. اینجا همان جایی ست که من باید برای خودم نگران شوم. بله… تنهایی لعنتی ست. اما پذیرفتن ِ تنهایی از خود تنهایی لعنتی تر است.