ما محشریم؟ از همه سریم؟

زمانی یک دوستی داشتم که اهل شهر و شهرستان دیگری بود. حالا جایش مهم نیست. منظورم این است که در تهران زندگی نمی کرد و به گمانم در تمام عمرش یک یا دوبار، آن هم برای دو سه روز، این کلان شهر را ندیده بود.

مثلا می گفتم: چقدر امروز هوا خوب است. می گفت: شما تهرانی ها فکر می کنید هوای خوب برای شماست و ما لای پشگل زندگی می کنیم! … مثلا می گفتم: حوصله ندارم فردا بروم سر کار. می گفت: شما تهرانی ها حوصلهء کار کردن ندارید، آنوقت ما در به در دنبال کار می گردیم! … مثلا می گفتم: فلان آلبوم جدید فلان گروه را شنیده ای؟ می گفت: شما تهرانی ها دلتان خوش است. مثل ما بدبختی ندارید که موسیقی فراموشتان شود! … مثلا می گفتم: بابای دوستم تصادف کرد و مرد. می گفت: شما تهرانی ها اگر بمیرید برای بقیه کلی ارث خواهید گذاشت، ما بدبخت ها فقط گریه نصیبمان می شود! … مثلا می گفتم: دو ساعت توی ترافیک مانده ام. می گفت: شما تهرانی ها با ترافیک هم می خواهید پایتخت بودنتان را به رخ ما بکشید.

فقط خواستم بگویم خدا را شکر یک زمانی این دوست را داشتم و حالا مدتهاست که ندارم. نتیجه گیری هم نداریم.