این نوشته به کسی بر نمی‌خورد

اصولا سالروز تولد چیز مسخره‌ای‌ست. یعنی باید خیلی خوش خوشانتان باشد و دنیا به کامتان باشد و زندگی‌تان باغ و بستان باشد و روزگارتان گل و بلبل باشد و جیب‌تان پر پول و پله باشد و شانس‌تان توپ و تپل باشد و دل‌تان شنگول و منگول باشد و مغزتان حبه‌ی انگور که از به دنیا آمدن خودتان ذوق زده باشید و نیشتان تا خط چشم‌تان باز باشد. اصولا سالگرد تولد باید برای خود آدم چیز مسخره‌ای باشد، اما دیگران حق ندارند در مورد تولد شما اینگونه فکر کنند. یعنی معنی ندارد که خودتان از آمدن و بودن خودتان ذوق مرگ باشید. باید ببینید که دیگران چقدر از آمدن و بودن شما خوشحال هستند. روز تولد شما برای شماست، برای خود خودتان. یک برگه روی تقویم که فقط برای شماست. نه عید و کریسمس است که همگانی باشد، نه سالگرد آشنایی و ولنتاین دو نفره. روز تولدتان روز شماست، نه برای آنکه بخاطرش ذوق مرگ شوید، بلکه به این دلیل که این فرصت را داشته باشید که از خوشحالی دیگران، بخاطر وجودتان در زندگی‌شان، خر غلت بزنید.

اصولا سالروز تولد چیز مسخره‌ای‌ست. هیچوقت انتظارات آدم از این روز و در این روز برآورده نمی‌شود. بله! من از آن آدمهای بی‌شعوری هستم که از اطرافیانم، بسته به نوع و فاصله و عمق و مدت حضورشان در زندگی‌ام، انتظار دارم و این حق را به آنها می‌دهم که در مقابل از من هم انتظار داشته باشند. آنوقت هر سال ماجرا طوری می‌شود که یک روز بعد از تولد دلم می‌خواهد یک بازنگری جدی و اصولی در روابطم داشته باشم، با این رفیق و رفقای گهی که دارم. که یادشان می‌رود این روز چقدر برای من مهم است. که حداقل فقط همین یک روز از سال را مثل آدم برایم رفاقت کنند. اما معمولا نتیجه شبیه کمدی تراژدی‌های لوس و بیمزه‌ای می‌شود که تکلیف طرف با آن مشخص نیست، که به کمدی‌اش بخندد یا برای تراژدی‌اش زار بزند. آنهایی که انتظار داری به دیدنت بیایند به یک تکست ساده بسنده می‌کنند. آنهایی که می‌خواهی صدایشان را بشنوی فقط یک پیغام بیمزه روی فیس‌بوک‌ت می‌گذارند. آنهایی که برای تولدشان وقت و هزینه و انرژی صرف کرده‌ای و چند روز دنبال کادو گشته‌ای و از چند نفر مشورت گرفته‌ای و سلایق و علایقش را موشکافی کرده‌ای، با یک کادوی بیمزه و دم‌دستی که هیچ ربطی به تو ندارد و در مسیر یک توک پا از ماشین پیاده شده‌اند و اولین چیزی که به چمششان خورده را به قصد از سر وا کنی گرفته‌اند، جوابت را می‌دهند. یکی یادش می‌رود، یکی دو روز زودتر تبریک می‌گوید، دیگری یک هفته دیرتر یادش می‌افتد، آن یکی سر ماجرای چند ماه پیش دلخور است، این یکی تا مهمانی دعوتش نکنی پشم هم حسابت نمی‌کند، آن دیگری از تو کادو را «به موقع» می‌گیرد اما به تو کادو دادن را به «سر فرصت» موکول می‌کند. آنوقت است که حس می‌کنی آن اندازه که تو دوستانت را جدی گرفته‌ای، دوستانت تو را جدی ول کرده‌اند. بعد با خودت فکر می‌کنی که چگونه می‌شود که اکثرشان از یک الگوی رفتاری استفاده کنند،‌ بعد نتیجه‌گیری می‌کنی که حتما خودت ایراد داری، که باید تو هم رفتارت را با برخورد آنها هم‌سنگ کنی که کمتر اس‌هول‌ت بسوزد. و البته هیچکدام این فکرها هیچ کمکی به بهتر شدن اوضاع و دوست داشتن این روز نمی‌کند.

اصولا سالروز تولد چیز مسخره‌ای‌ست. آدمها هیچوقت آن چیزی نیستند که انتظارش را داری و انتظارت هیچوقت خودش را با آدمها هماهنگ نمی‌کند. خیالتان راحت! این نوشته به کسی بر نمی‌خورد. هیچکدام از آدمهای مذکور از روی محبتشان هیچ کدام از وبلاگهای من را نمی‌خوانند.