راحت، آزاد. خود‌ ِ خودت

اینجا را دوست دارم. «سراب ساز سودا ستیز» سالن پذیرایی خانه‌ی وبلاگ نویسی‌ام است. دوش می‌گیرم، ادکلن می‌زنم، لباسهای شیک و مرتبم را می‌پوشم، چراغها را روشن می‌کنم و با یک سینی شربت و شیرینی می‌آیم تا از مهمانهای عزیزم پذیرایی کنم. مهمانهایی که هرچقدر هم دوست داشتنی باشند، باز هم مهمانند و نمی‌توانی پیش رویشان بطور مطلق راحت باشی، آزاد باشی، خودت باشی. اینجا را، سالن پذیرایی خانه‌ی وبلاگ نویسی‌ام را، دوست دارم. اما هر خانه‌ای به اتاق خوابی نیاز دارد که در آن راحت و آزاد باشی. در آن خودت باشی.

دو سال پیش نوشتن وبلاگ گمنامی را آغاز کردم، تنها به این قصد که هیچکسی آدرسش را نداشته باشد، آن را نخواند، آن را نبیند و از محتوایش بی‌خبر باشد. وبلاگی که بتوانم در آن شلوارکم را بپوشم و با زیرپوش در آن قدم بزنم. وبلاگی که در آن بتوانم بدون آنکه دستم را جلوی دهانم بگیرم خمیازه بکشم، انگشتم را تا مچ در دماغم فرو کنم، زیر بغلم را بخوارانم و با شدت هرچه تمام و با صدایی هر چه بلند بگوزم و آروغ بزنم. وبلاگی که یک گوشه‌اش بنشینم و فکر کنم، حرص بخورم، گریه کنم، قهقهه بزنم، ناله کنم و نگران قضاوت هیچ کسی نباشم. وبلاگی که راحت و آزاد در آن بنوسم، در آن خودم باشم. وبلاگی که هیچوقت مهمانهای توی سالن پذیرایی نتوانند پیدایش کنند.

هر بار که می‌خواستم آنجا چیزی بنویسم، آمار بازدیدها را نگاه می‌کردم: این هفته بازدیدی صورت نگرفته، این ماه فقط یک بازدید، ماه گذشته دو تا. با دیدن آمار وبلاگ لبخند می‌زدم و با خودم می‌گفتم: این همان جایی‌ امن و پنهانی‌ست که قرار است در آن راحت باشم، آزاد باشم، خودم باشم. دو سال از شروع این وبلاگ گمنام، اتاق خواب خانه‌ی وبلاگ نویسی‌ام گذشته، نزدیک به 300 پست در آن نوشته شده و به جز چند بازدید تصادفی کسی نگاهش به آن نیافتاده.

چند روز است معلوم نیست از کجا و چطور کسی، کسانی، به اتاق خواب من علاقه‌مند شده‌اند که آمار روزانه‌ام 3-4 بازدید را نمایش می‌دهد، آن هم در چند روز متوالی. حتی در یک مورد تعداد بازدید روزانه عدد 10 را نیز رد کرده است! انگار از سر کار آمده باشی خانه و بروی توی اتاقت و احساس کنی بوی آدم دیگری می‌آید، یا کسی نشسته باشد روی تخت خوابت، یا لای پنجره‌ای که صبح بسته بودی باز باشد، یا رد یک جفت کفش ناشناس افتاده باشد کف اتاقت، یا کشوی بالایی میز کنار تخت خوابت کمی بیرون مانده باشد، یا لیوانی که صبح تا نصفه در آن آب بود خالی باشد. آنجاست که اولین حسی که بر تو قالب می‌شود ترس است، دومی بی‌اعتمادی و البته سومی: نگرانی.

اتاق خوابم نیاز به چفت و بست دارد. باید برای پنجره‌اش نرده بگذارم. باید همیشه آن را قفل کنم. برای همین می‌روم به بخش تنظیمات و گزینه‌ی «دوست دارم وب‌گاهم خصوصی باشد» را فعال می‌کنم. اشکال ندارد. وبلاگم کمی دلگیر می‌شود، اما احتیاط اولین اصل برای راحت بودن، آزاد بودن، خودت بودن است. آنجا راحت بودم که تنها باشم، لطفا با آمدنتان ناراحتم نکنید!

پ.ن: اگر یکی از شماست که آنجا را پیدا کرده، بابت چیزهایی که خوانده‌اید عذرخواهی می‌کنم. فراموششان کنید. آنجا قرار بود نوشته بشود، اما خوانده نشود. حالا بیخیال… بفرمایید شربت و شیرینی.