کفشها حرف می زنند

حالا باز بیایید بگویید شخصیت آدمها به ظاهر و لباسشان نیست. باز پشت سر هم صفات درونی و حالات روحانی و ماهیت نهفته را ردیف کنید و دلیل و مدرک بیاورید که تن آدمی شریف است و لباس زیبا اصولاً زر مفت می زند. قبول! اما… حالا کراوات و پاپیون را فراموش کنید، از پیراهن و تی شرت و کاپشن و کت و جلیقه و دامن و شلوار و کلاه و دستکش و شورت و سوتین هم صرف نظر می کنیم، اما بیخیال هر چیزی که بشوید، از «کفش» نمی شود گذشت!

این را از من بپذیرید، آدمها خلاصه می شوند در کفشهایشان. یک نگاه به کفش که بیاندازید، همچین هویت طرف مکیده می شود بیرون که انگار یک عمر است تا فیها خالدونش را رفته و برگشته اید. حالا هر چه می خواهید بگویید! که شخصیت آدمها به لباسشان نیست. اما این را از من بپذیرید، آدمی که کفش اسپورت سفید را با کت و شلوار سرمه ای همراه می کند از زمین تا آسمان با آدمی که کفش قهوه ای تیرهء واکس زده را با کت شلوار روشن قهوه ای می پوشد فرق می کند. قبول کنید کسی که کفش برند دار و گران قیمتش را یک مشت خاک و کثافت گرفته، با آدمی که کفش کهنهء چندین ساله اش را هر هفته تمیز می کند و دستمال می کشد و واکس می زند فرق می کند. باور کنید کسی که با کفش صندل ِ مشکی جوراب، آن هم  سفید، می پوشد، خیلی فرق می کند با آدمی که اگر خواست صندل بپوشد پاهایش را می شورد و ناخنهایش را تمیز می کند.

کسی که جورابش را با کفشش هماهنگ می کند، کسی که کوه می رود و کفش پاشنه بلند پایش می کند، کسی که کفشی را که برای شلوار جین می پوشد برای شلوار پارچه ای نمی پوشد، ، کسی که وقتی کفش جدید خرید کفشهای دیگرش را بیخیال می شود، کسی که کفشش را که در آورد آن را جفت می کند و یک کنار می گذارد، کسی که هر ماه یک جفت کفش جدید می خرد، کسی که با کفشی که فوتبال بازی می کند مهمانی می رود، کسی که کفش قهوه ای با جوراب سفید و کت شلوار سرمه ای می پوشد، کسی که کفشش تَرَک خورده و رنگ و رویش رفته است، … کفشها حرف می زنند! فقط کافی ست بجای گوش چشمهایتان را باز کنید.